آموزش موسیقی

دهانه بزرگ

دهانه بزرگ یکی از اصلی‌ترین قسمت‌های تنبک است. زیرا ساخت دقیق و استاندارد آن موجب توزیع یکسان ارتعاش صدا در تمامی نقاط می‌شود.

همانطور که گفته شد دهانه تنبک دارای اندازه‌های مختلفی است که به سه دسته کلی دهانه کوچک، متوسط و بزرگ تقسیم می‌شود.

تنه یا کاسه

تنه تنبک، به قسمت استوانه‌ای شکل از جنس چوب گفته می‌شود که سازگران به دو شیوه رایج آن را می‌سازند. این دو روش اصطلاحا ترکه‌ای و یک تکه نامیده می‌شوند. همانطور که از نام آن‌ها پیداست، کاسه ترکه‌ای متشکل از ترکه‌های چوبی است که در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و کاسه به تکه‌ای از کنده درختی که به صورت یک تکه تراش میخورد می‌گویند.

درضمن برای جلوگیری از لرزش دست نوازنده در هنگام نواختن، شیارهایی در عرض تنه ایجاد می‌گردد. البته کارایی این شیارها محدود به همین بخش نیست، بلکه از شیارهای تنه برای اجرای برخی تکنیک های نوازندگی مانند کشیدن ناخن بر روی شیارها و… نیز استفاده می‌شود.

نفیر یا گلو

این قسمت بین تنه و دهانه کوچک انتهایی تنبک قرار دارد که نفیر یا گلو نامیده می‌شود. نفیر در واقع همان حالت استوانه را دارد اما باریک تر است. سازندگان معمولا این قسمت را با طول 26 سانتی متر و قطر 18 سانتی متر می سازند.

دهانه کوچک

دهانه کوچک را می‌توانید در قسمت پایینی نفیر مشاهده کنید. دهانه کوچک در واقع به منظور خروج صدای تولید شده از پشت ساز است. بسته به اندازه های تنبک اندازه این قسمت نیز می‌تواند متغییر باشد.

پوست

به طور کلی دهانه تنبک با پوست حیواناتی مانند بز، گوساله و شتر پوشانده می‌شود. نوع پوستی که در تنبک به کار می‌رود نیز بسته به کاربرد آن می‌تواند متفاوت باشد. برای مثال برای اجرای تکنوازی یا ارکستر، اغلب از پوست حیواناتی مانند بز یا میش که ضخیم تر و با قدمت بیشتر باشد استفاده می‌شود. همینطور برای تنبک‌های تنکوازی که اندازه کوچکتری دارند معمولا از پوست‌های نازک تر استفاده می‌شود.