آموزش موسیقی

1- صدای شما مثل صدای بقیه نیست یا حداقل تلاش نمی کنید مثل بقیه باشید

شما صدای خاص خودتان را دارید و تلاش می کنید بهترین نسخه از خودتان باشید. شما نمی ترسید که نسبت به دیگران متفاوت باشید (این کار سخت تر از چیزی است که به نظر می رسد). تمایل شما بر این است که نسبت به دیگران متفاوت باشید. هیچ وقت نباید این اشتباه را انجام دهید که مثل دیگران باشید بلکه باید تلاش کنید که شخصیت متفاوتی نسبت به دیگران در کار خودتان داشته باشید.

2- اثر خاص خودتان را در آهنگ هایتان ایجاد می کنید

وقتی که می خواهید یک آهنگ را دوباره اجرا کنید، هیچ وقت نباید مثل خواننده اصلی آهنگ را اجرا کنید. گاهی شما نمی توانید درست مانند خواننده قبلی این کار را انجام دهید اما در اصل شما نباید بخواهید که این کار را انجام دهید. به بیان دیگر، شما باید کاری مستقل را ارائه دهید و اصلا نباید از دیگران تقلید کنید. با این وجود، وقتی که قرار است یک اثر تکراری از یک خواننده مثلا قدیمی را ارائه کنید، اول باید سعی کنید دقیقا کار خواننده قبلی را تکرار کنید ( در تمرین ها) و سپس باید تلاش کنید که این کار را مطابق با سبک خودتان ارائه دهید.

3- شما نسبت به صدای خودتان وسواس دارید و تلاش دارید تا کار خودتان را بهبود بخشید

این یعنی که شما باید بر روی قدرت، چابکی و تکنیک و عبارت بندی صدای خودتان کار کنید تا زمانی که بتوانید به سطح ایده آل مورد نظر خودتان برسید.

این موارد تماما نشانه هایی هستند که نشان می دهد شما خواننده ای با یک صدای منحصر به فرد هستید. شما نباید انتظار داشته باشید که این ویژگی خود به خود ایجاد شود بلکه شما باید سعی کنید که صدای خودتان را تقویت کنید، و این ویژگی منحصر به فرد را در صدای خودتان ایجاد کنید.

1-زیر نظر یک استاد آواز و یا یک معلم آواز تمرین کنید:

حتی می توانید با دوست و آشنایی که قبلا دوره های آواز را گذرانده هم تمرین آواز کنید اما همیشه بهتر است که زیر نظر یک مربی و یا شخص حرفه ای تعلیم ببینید. انجام اشتباه یک تکنیک آواز می تواند به صدای شما صدمه بزند. اگر صدای شما قدرت کافی را ندارد، بدانید که به دلیل ماهیچه های تحت رشد و استفاده غیر صحیح از حنجره و تارهای صوتی است.

2- به رنج و وسعت صدا توجه کنید:

در ابتدا رنج و وسعت فعلی صدای خود را پیدا کنید و در ادامه ی کار با تمرین های کاربردی و صحیح وسعت صدای خود را به سطح مطلوب برسانید.

3- حالت فیزیکی خود را هنگام خواندن تصحیح کنید:

یک حالت فیزیکی نامناسب می تواند به مقدار قابل توجهی کیفیت آواز خواندن شما را پایین بیاورد و مانع از انجام تنفس صحیح و یک اجرای مطلوب می شود.

4-تنفس صحیح:

عدم توجه و رعایت نکردن تنفس صحیح حتی خوانندگان شناخته شده را در اجرا های زنده دچار مشکل می کند. صدای شما دقیقا شبیه به یک ساز بادی عمل می کند. حتی شاید بتوان گفت عمل تنفس 80 درصد خوانندگی را تشکیل می دهد و یک اجرای صحیح با تنفس مناسب آغاز و پایان می یابد.

5-اعتماد بنفس خود را تقویت کنید:

باید قبول کرد که نسبتا خواننده های امروزی مخصوصا خوانندگان پاپ دارای وسعت و رنج صدای زیادی نیستند اما اجرا های بی نظیری ارائه می کنند که به لحاظ بصری و حتی شنیداری دارای جذابیت و گیرایی هستند. این موضوع تنها به یک فاکتور مهم بستگی دارد: اعتماد به نفس!

6-همیشه قبل از خواندن و تمرین آواز، صدایتان را گرم کنید:

هیچ وقت بدون گرم کردن صدا شروع به خواندن نکنید چون این کار می تواند به حنجره شما آسیب برساند. برای گرم کردن صدا روش های زیادی وجود دارد اما نکته ی مهم این است که از محدوده ای که برایتان راحت تر است شروع کنید و حدودا 10 الی 15 دقیقه را به آن اختصاص دهید.

7-آواهای صوتی را به درستی تلفظ کنید:

کلمات چیزی نیستند جز همین آواهای صوتی که به طور پیوسته اَدا می شوند و معانی را به وجود می آورند. پیوستگی بین آواهای یک کلمه و همینطور بین کلمات یک عبارت، زیبایی خاصی به آن می دهد. بنابر این با تمرین بر روی حروف صدادار، تکنیک پیوستگی آوایی را تمرین کنید. کلماتی مانند “مادر”، “بی تو” و “نهایت” را انتخاب کنید و با ادامه ی تلفظ آواها و حروف صدا دار این تکنیک را تمرین کنید. “مااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااادر”، “بیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی تووووووووووو” این کار باعث گرم شدن صدای شما نیز می شود.

8-گامهای موسیقی را تمرین کنید:

اگر مشکل خارج خواندن دارید، حتما روزی 20 تا 30 دقیقه به تمرین بر روی گام های مختلف بپردازید. تمرین گامها به قدرت صدای شما نیز می افزاید و باعث کنترل بیشتر بر روی صدای شما می شود.

برت منینگ در این زمنیه روشی بسیار جالب ارائه می دهد: زمانی‌ که شما با وضعیت «عآ» مانندی صدا تولید می‌کنید ، تارهای صوتی‌تان حالتی کاملا متضاد با وضعیتی پیدا می‌کند که با «ها» اجرا می‌کنید. در واقع «ها» به‌سمت باز شدن تمایل دارد و «عآ» به‌سمت بسته شدن تارها. برای رفع هوادار شدن صدا یا باز شدن تارها می بایست وضعیت (عآ) را در هر هجا از کلام وارد کنید یعنی زمانی که هر واژه‌ای را ادا می‌کنید توجه کنید که پشت آن وضعیت (عآ) وجود داشته باشد. مثلا اگر می‌گویید: حالت چطوره؟ باید مانند این بگویید: (عآع ععوعه)… امیدوارم منظور من را در پشت این نوشته‌ها درک کنید و احساس بستن تارها را در (عآ) پیدا نمایید.

زمانی که این وضعیت را در گفتارمان به صورت عادت در بیاوریم همه چیز تحت کنترل می شود و ساعت‌ها صحبت کردن و آواز خواندن برایمان به سادگی امکان‌ پذیر خواهد شد. این همان تکنیکی است که برت منینگ به واسطه ی آن می گوید با 12 ساعت در روز صحبت کردن و تمرین با هنرجویانش به تارهایش کوچکترین فشاری وارد نمی شود!!!

وضعیت حنجره در رنگ صوتی و تکنیک ما نقش بسیار مهمی دارد. بالا بودن حنجره باعث تو دماغی یا شیپوری شدن صدا می شود که صرف نظر از جنبه ی زیبایی شناسی موضوع ، موجب تنش و کشش غیرطبیعی در تارها خواهد شد. پایین بودن حنجره موجب بم تر شدن رنگ صدا و بر هم زدن بالانس و تعادلی می شود که می بایست میان رزونانس دهان و بینی وجود داشته باشد و تارهای صوتی را به سمت باز شدن و هوادار شدن صدا سوق می دهد که این وضعیت هم به مانند بالا بودن غیرطبیعی حنجره ، مشکلات پیچیده ای را در آواز خواندن یا صحبت کردنمان بوجود می آورد. برت منینگ ایده آل ترین وضعیت حنجره را در جایگاه طبیعی خودش یعنی در وسط ، نه بالا و نه پایین می داند و تاکید می کند هر کسی می بایست از حرکت های حنجره اش یا همان حرکت سیب گلو در طول تمرین هایش آگاه باشد. با قرار داشتن حنجره در جایگاه طبیعی خود ، تعادلی مناسب میان رزونانس های دهان و بینی ایجاد می شود که راه را برای رسیدن به یک صدای آزاد و تمام عیار هموار می سازد.

در آموزش های نوین صدا سازی وضعیت تارها در طول آواز یا گفتار مهم ترین جنبه ای است که اساتید به آن می پردازند و هر یک راهکارهایی را برای کنترل این موضوع ارائه می دهند. همانطور که می دانید در آواز ، تارهای صوتی حالتی زیپ مانند پیدا می کنند و تسلط یک خواننده بستگی به این دارد که بتواند در تمامی محدوده های صوتی که موسیقی اش در آن جریان دارد تارهایش را بصورت متعادلی بسته نگه دارد و مانع شکست و پرش های ناگهانی و ناخواسته ی صدایش در محدوده های مختلف شود ، چیزی که اصطلاحا ما آن را خروسی شدن صدا می نامیم.  به همین منظور قدم اول برای رسیدن به این مهارت ، جلوگیری از باز شدن تارها در حین صحبت کردن است یعنی جلوگیری از هوادار شدن صدای صحبت کردن.

در یکی از کتاب های راجر لاو ، مثال جالبی آمده که به این صورت است: دو تا از انگشتانتان را در حالتی که به شکل هفت درآورده اید جلوی لبانتان بگیرید و در آن فوت کنید هوا از لا به لای انگشتانتان عبور می کند. حالا انگشتانتان را ببندید و فوت کنید مسلما هوایی عبور نمی‌کند. اگر بی‌رمق و بدون توجه به بسته بودن تارهای صوتی‌مان صحبت کنیم هوا از لا به لای آنها عبور کرده و جداره‌ی داخلی شان به ارتعاش نمی‌رسد به همین دلیل صدایی هوادار و خفه خواهیم داشت که برای آواز و صحبت کردن ما دردسر آفرین خواهد بود و نمی‌توانیم کوچکترین تسلطی روی داینامیک‌های آن داشته باشیم.

متاسفانه شیوه ی بلند کردن صدا را به دلیل سال‌های سال بی رمق صحبت کردن و توصیه های اخلاقی برای ساکت و مودب بودن از دست داده ‌ایم. گمان نمی‌کنم بتوانیم همین لحظه به راحتی مانند یک کودک با یک صدای بلند و شفاف سر و صدا راه بیندازیم چون مدت ها است که این رفتار و هیجان در وجود ما سرکوب شده و آن را به فراموشی سپرده‌ایم. برت منینگ در این خصوص می گوید همین لحظه این توانایی در تک تک ما وجود دارد که تمامی صداهایی را که در کودکی خود داشته ایم با همان شفافیت و بلندی ایجاد کنیم.