آموزش موسیقی

کلارینت که در بین سازهای ارکستر دارای محدوده ی صوتی وسیعی است اولین باردر حدود سال 1694 توسط یک سازنده ی آلمانی به نام ( کریستف دنر) با اقتباس از سورنا ساخته شد و در طول بیست سال فرم خاص خود را به دست آورد. بین سال های 1840 و1850 سیستم مکانیک سازها که توسط تئوبالد بوهم به صورت بسیار موفقیت آمیز روی فلوت کار گذاشته شده بود به کلارینت (قره نی) هم انتقال یافت. این ساز در جریان تاریخ تکامل خود، در شکل ها و اندازه های مختلف ظاهر شده است. چون تمام سازهای خانواده ی کلارینت (قره نی) سیستم انگشت گذاری یکسان دارند، نوازندگان کلارینت می توانند تمام سازهای این خانواده را بدون درنظر گرفتن اندازه و یا انتقالی بودن آنها بنوازند. اندازه کلارینت های مدرن، کوک و نوع انتقالی بودن شان را مشخص می کند. مثلا اگر یک ملودی در تنالیته ی دو بزرگ (c) نوشته شود و با کلارینت سی بمل (Bb) نواخته شود، ملودی در تنالیته ی سی بمل بزرگ (Bb) یک پرده پایین تر شنیده خواهد شد و اگر توسط کلارینت لا (A) نواخته شود، در تنالیته لا بزرگ (A) یک سوم کوچک پایین ترشنیده خواهد شد و اگر با کلارینت می بمل سوپرانو (Eb) نواخته شود، در تنالیته ی می بمل بزرگ (Eb) یک سوم کوچک بالاتر شنیده خواهد شد.

پایین ترین نت نوشته شده برای تمام کلارینت ها(قره نی ها) به استثنای کلارینت باس نت E با سه خط اضافه در زیر حامل سل است.

ویژگی خاصی که در انگشت گذاری تمام کلارینت ها وجود دارد این است که بین نت های (می) زیر حامل تا (Bb)خط سوم برابر است با انگشت گذاری (سی بکار) به بالا. در کلارینت سی بمل(Bb) زمانی که نت Bb نواخته می شود هیچ کلیدی فشار داده نمی شود و هیچ سوراخی پوشیده نیست و تمام لوله باز است. اما هنگامی که نت B نواخته می شود تمام سوراخ ها مانند (می) بم پوشیده و تمام لوله بسته است، بجز سوراخ vent که محل انگشت شست دست چپ است. اجرای سریع این دو نت (BوBb) به دنبال هم برای بسیاری از نوازندگان خالی از اشکال نیست.