آموزش موسیقی

امروزه ورودی آمپ های مدرن گیتار یک جک 1.4 اینچی می باشد، که از یک پیکاپ الکترو-مگنتیک یا پیکاپ پیزو با استفاده از کورد پچ یا ترنسمیتر بی سیم تغذیه می شود. برای نوازندگان گیتار الکتریک ، انتخاب آمپ گیتار و تنظیماتی که بر روی آمپلی فایر استفاده می کنند یک بخش کلیدی از تن و صدای آن ها می باشد. برخی از نوازندگان گیتار، به مدت طولانی از یک برند آمپ خاص یا مدل خاص استفاده می کنند. گیتاریست ها ممکن است از پدال های افکت اکسترنال نیز استفاده کنند تا صدای تن خود را قبل از رسیدن سیگنال به آمپلی فایر تغییر دهند. آمپلی فایر های گیتار همچنین می توانند با تاکید بر فرکانس های خاص، با استفاده از کنترل های اکولایزر، صدای ساز را تغییر دهند، که همانند ناب های بیس و ناب های سه گانه استریو Hi-fi خانگی است.

امروزه با پیشرفت تکنولوژی شاهد انواع افکت ها و صداهای مختلف بر روی امپ ها هستیم. افکت هایی همچون Chorus, Delay, Reverb و Flanger تقریبا در بیشتر امپ های معمولی مشاهده میشود. علاوه بر این بسیاری از امپ ها قابلیت اتصال به یک افکت جداگانه را دارند که برای این منظور، از دو پورت SEND و RETURN استفاده میکنند.

آمپلی فایر گیتار وسیله یا یک سیستم الکترونیکی است که سیگنال الکتریکی ضعیف را از یک پیکاپ بر روی گیتار الکتریک، گیتار بیس، یا آکوستیک تقویت کرده تا بتواند در یک یا چند اسپیکر صدای آن را پخش کنید. تقویت کننده گیتار ممکن است یک محفظه چوبی مستقل یا فلزی داشته باشد که مدار های الکترونیکی آمپلی فایر را در خود جای داده است و نیاز به استفاده از بخش اسپیکر به صورت جداگانه دارد (که به آن هد میگویند) یا ممکن است یک آمپلی فایر کومبو باشد، که شامل یک آمپلی فایر و یک یا چند اسپیکر در محفظه چوبی خود می باشد.

طیف گسترده ای از سایز ها و رده بندی های مختلف از توان برای آمپلی فایرهای گیتار وجود دارد، از سبک و کوچک که به نام آمپلیفایر های تمرینی شناخته می شوند و همراه با  اسپیکر تکی هستند و یا 1  آمپ 10 واتی با یک اسپیکر 8 اینچی، حتی آمپ های کمبو سنگین همراه با 4 اسپیکر 12 اینچی یا 4 اسپیکر 20 اینچی.

در دهه 1950، چندین گیتاریست آمپلیفایرهای اوور درایو دیستورشن تولید کردند. این گیتاریست ها شامل گوره کارتر، جو هیل لوئیس ، المور جیمز، ایکه ترنز و غیره بودند. در سال 2000، اوور درایو و دستورشن به بخش جدایی ناپذیری از بسیاری سبک های نوازندگی گیتار الکتریک، بلوز راک تا هوی متال و پانک هاردکور تبدیل شد. آمپهای گیتار کومبو  برای گیتار های  بیس و پیانو های الکتریک مورد استفاده قرار گرفت، اما این ساز ها محدوده فرکانس وسیعی  ایجاد می کردند و نیاز به سیستم اسپیکر با محدوده کامل داشتند. برای تولید توان آمپ نیاز به فرکانس صدای پایین، مخصوصا در ولوم های بالا می باشد. تولید فرکانس های پایین همچنین نیاز به اسپیکر ووفر یا اسپیکر ساب ووفر، همراه با محفظه بیس، اغلب بزرگتر از محفظه صداهای متوسط داشت.

تاریخچه آمپلی فایر های گیتار کمبو به سال 1933 مربوط میشود. در این سال تنظیمات آمپ Vivi-tone برای اجراهای زنده و برنامه های رادیوئیمورد استفاده قرار گرفت. در سال 1934، Rickenbacker یک آمپ کومبو مشابه را راه اندازی کرد که تصویر آن را در زیر مشاهده میکنید. این شرکت محافظ های کناری را به آن اضافه کرد تا  در هنگام حمل و نقل، سیستم در وضعیت خوبی قرار داشته باشد و پروسه حمل آن راحتتر شود.

در اوایل دهه 1960، Dick Dale نوازنده معروف، گیتاریست سبک راک با کمپانی فندر شروع به تولید امپ های سفارشی کرد که منجر به تولید اولین آمپلیفایر 100 واتی شد. او محدودیت های فناوری تقویت الکتریکی را شکست، و به توسعه تجهیزات جدید کمک کرد که قادر به تولید تن های Clean باشند. دیستورشن در دهه 1960 محبوبیت بیشتری پیدا کرد، هنگامی که دیو دیویس گیتاریست، افکت های دیستورشن را توسط اتصال خروجی یک آمپلیفایر در ورودی یک آمپلی فایر دیگر تولید کرد.

تاریخچه آمپلی فایر های گیتار به حدود صد سال پیش باز میگردد. در سال 1920، نواختن گیتار مجهز به پیکاپ بسیار سخت بود، پیدا کردن آمپلی فایر و اسپیکر تنها ازکمپانی Radio Horns قابل خریداری بود و دارای خروجی آکوستیک فرکانس پایین بود. اسپیکر مخروطی، در محفظه های آمپ 2000 به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت، و تا سال 1925 برای فروش عرضه نشده بود. اولین آمپلی فایر و اسپیکر ها فقط با باتری های بزرگ قابل اجرا بودند، که باعث می شد حمل آن ها سخت و این آمپلی فایر ها سنگین باشند. زمانیکه مهندسین اولین آمپلیفایر دارای جریان AC  را طراحی کرده بودند  خیلی زود برای آلات موسیقی با صدای بالاتر مورد استفاده قرار گرفتند.

سرگذشت آمپلی فایر های گیتار الکتریک

مهندسین اولین سیستم آمپلی فایر و اسپیکر با صدای بلند، و قدرتمند را برای سیستم های عمومی و سالن های سینما طراحی کردند. این سیستم های PA بزرگ و سیستم های صدای سالن های سینما بزرگ و گران قیمت بودند، و همچنین برای بسیاری از موزیسین ها مورد استفاده نبود. پس از سال 1927، سیستم های PA کوچکتر و قابل حمل با جریان AC که می توانستند به سوکت های دیواری به راحتی متصل شوند بین موزیسین ها بسیار محبوب شدند. در اواخر دهه، 1920 تا اواسط دهه 1930، سیستم های قابل حمل کوچک PA و آمپلیفایر های کومبو کوچک تقریبا مشابه یکدیگر بودند. این آمپ ها یک بخش کنترل ولوم تک و یک یا دو جک ورودی، اسپیکر های فیلد کویل و محفظه چوبی نازک داشتند.

این آمپ های اولیه کنترل تن یا حتی سوئیچ On-Off نداشتند. در سال 1928، Stromberg-Voisinet اولین شرکتی بود که ساز های استرینگ شده و پک آمپلیفایر می فروخت. این امپ شمایلی همچون تصویر زیر را داشت. با این حال، نوازندگان به دلیل استفاده از تن و ولوم نامطلوب، و عدم اطمینان کافی توجه  چندان زیادی به محصولات این شرکت نداشتند. در سال 1932، ابزار های الکترو استرینگ آمپ گیتار همراه با خروجی بالا و پیکاپ مپنتیک استرینگ رونمایی شدند. الکترو الگوی استاندارد آمپ های کوچک موسیقی جز را تنظیم کرده است: یک محفظه چوبی همراه با آمپلی فایر الکترونیکی که در داخل آن نصب شده بود و یک دسته راحت جهت حمل راحت این سیستم را ارائه کرد.